Dag 9.

In alle rust weer ontbeten en de plannen gemaakt voor vandaag. We hebben besloten om toch ondanks de hitte (31gr) een Tuk Tuk te bestellen en naar Sisophon Noord te gaan om nog eens te zoeken naar de boom. We hadden een foto van de boom zoals hij toen was meegenomen. Tharak, de man van de Tuk Tuk, die ons verteld had dat hij wist van het ongeval, zouden we bellen. Maar Henk gaf het verkeerde kaartje af bij de receptie en even later kwam er een andere Tuk Tuk. Nee, dit was niet de bedoeling. Weer gezocht naar het juiste kaartje maar niks hoor. Buiten zaten ook mensen die bij het hotel hoorden die werden ingeschakeld en werd een heen en weer gebrabbeld, waar we niks van begrepen. Opeens kreeg ik een helder ogenblik en dacht aan de foto die we gemaakt hadden van die chauffeur. Henk had deze nog op zijn telefoon staan en liet die zien en toen was het duidelijk wie wij bedoelden. Ahaaa, Tharak moest komen. Pfffff…dan was wel even zweten hoor. Henk kreeg de telefoon in handen geduwd en Tharak vertelde dat hij er over een uurtje zou zijn. De andere Tuk Tuk chauffeur hebben we een paar centen gegeven en hij is weer gegaan. We zijn even ergens iets gaan drinken en hebben genoten van de verkeerssituaties en de vrachtwagens. Niet te geloven wat hier mag rondrijden. Om kwart voor een kwam de Tuk Tuk. We vertelden dat we graag naar Sisophon Noord wilden en hij begreep meteen wat we bedoelden.
En toen kwamen we bij een markt en wisten het best nog van de vorige keer, dat we hierna linksaf moesten slaan een weggetje richting de “schietbaan” zoals Jaap het de vorige keer noemde. Tharak onze chauffeur stopte even en zei dat hij even zijn vriend ging halen, ook hij wist van de tijd dat onze jongens hier waren. Aan de overkant van de weg stonden mensen en daar werd even gedicuseerd en gewezen naar alle kanten en de vriend stapte bij ons in en ging met ons mee. Eerst kwamen we bij de Chinese school en het plein. Maar volgens deze mensen was dit niet de plaats geweest waar de heli`s landen. Er werd op de grond getekend met een steentje en daarna gingen we verder op pad. De vriend moest eerst even snel naar huis om zijn uniform aan te trekken, zodat hij daarna gelijk door kon naar zijn werk, hij werkte bij een bank. Op zijn brommer kwam hij al snel weer terug. Henk is met hem meegegaan en ik ben met Tharak via een andere weg met de Tuk Tuk nog een stuk verder gegaan, war we bij een huis kwamen met een betonnen plaat ervoor. Hier werd verteld dat dit huis gebouwd was op de betonnen plaat waar de eetzaal was geweest. Een klein stukje verder preikte een boom boven de andere uit en Tharak zei dat het dan deze boom moest zijn. Hij keek me aan vroeg of ik het aandurfde om door de struiken met hem naar de boom te gaan. Met een groten tak in zijn hand sloeg hij voor zich uit en baande een weg voor ons tot we bij de boom stonden. ………
Hij keek me aan nam mijn hand en zei, I am so sorry for you, its hard for you to be here. Toen we na een poosje weer terug gingen en de boom boven alle anderen zagen. Heb ik tegen Tharak gezegd dat ik ervan overtuigd was dat Rico beslist waakte over de mensen die hier woonden. Henk is met de vriend langs andere kant gelopen en heeft nog een muurtje ontdekt wat waarschijnlijk ook nog over was van die tijd, waarachter misschien de zeecontainers geplaatst waren dei als schuilkelder dienden, zoals Jaap en Gertjan destijds vertelden. Met een goed gevoel zijn we weer in de Tuk Tuk gestapt. Tharak had ons verteld dat hij hier heel dicht in de buurt woonde en Henk vroeg hem of we eens bij hem thuis mochten kijken. Dat vond hij erg leuk, maar hij vroeg of wij het zeker wisten dat we dat wilden. Ja, graag wilden daar eens een kijkje nemen. Het was een heel sober huis met grote groene deuren, een soort garagedeuren. Waarachter hij `s avonds zijn Tuk Tuk inreed. Heel hartelijk werden we daar ontvangen door zijn vrouw Sopheap en dochtertje Sonika 8jr., hun zoontje 13 jr. was op dit moment op school. Meteen werd er een mat gehaald die op de grond werd gelegd waar we op mochten zitten en kregen een glas water. De ruimte waar de “garage”was en de leefruimte, was een geheel. We durfden niet tevragen of we in de slaapkamer mochten kijken, dat was een beetje te brutaal. Ik vroeg of ze geen tafel of stoelen hadden. Nee, dat hadden ze niet, alles gebeurd hier op de grond. Ze sliepen op een matras, maar gewoon op de grond. Wat zijn wij toch vreselijk verwend!!! Niet te geloven!! Hij had zijn vrouw een paar dagen geleden toen hij ons naar de school gebracht heeft, al verteld over het feit dat waarom we hier waren. We hebben verteld over onze Foundation en dat er zoveel mensen met ons mee gespaard hebben om een prachtige speelplaatst in te kunnen richten op de Xavier Jesuit School. Dat vonden ze heel bijzonder.
Jammer genoeg kon zijn vrouw geen Engels. Na ongeveer een kwartier zijn we weer gegaan. Jammer genoeg konden we even geen gebruik maken van Marije`s Creaties en moesten we gisteravond zelf een soort van poster maken die we op een USB stick hadden gezet. Tharak wist een Coppyshop en wilde als tolk wel met ons meegaan. Wat een fantastische vent. Het formaat werd eerst aan de hand van de tegelafmeting op de grond bepaald. Daarna kwam er toch een soort van liniaal. Eigenlijk was dit best snel geregeld en morgenmiddag kunnen we deze ophalen. We moesten wel nu de helft alvast betalen. We zijn eerlijk gezegd wel heel benieuwd hoe dit eruitgaat zien. Het was inmiddels al bijna half vier en we hebben besloten om Tharak uit te nodigen om met ons in ons hotel een hapje mee te eten. Dit vond hij geweldig. Onder het eten hebben we best nog gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat. Het was weer een bijzondere dag om nooit te vergeten.