Dag 5
Vanmorgen eerst weer met de Tuk Tuk om een ontbijt te krijgen. Lekker twee gebakken eitjes met toastbroad en een beker vers geperste sinaasappelsap. Nee hoor, niks mis mee.
We hebben toen de stoute schoenen aangetrokken om de berg Phnum Bak te zoeken. Volgens mijn navigator Henk zou het helemaal niet zo ver zijn. En inderdaad, de weg ernaar toe viel qua afstand best mee en we liepen dan ook in een keer goed. Toen we op de grote open plek aankwamen wist ik het ook weer. We zagen de trappen die we toen beklommen haddenom bij de tempel van de monniken te komen. Het was ontettend warm….Boven gekomen hebben we een paar jongens aangesproken in ons “goedste” Engels. Henk liet de foto van de steen zien die we destijds hier gebracht hadden en meteen riep een van hen: Yes I now..I now..en wist wat wij bedoelden en nam ons mee nog even verder naar boven naar een Tempel die op Google Earth is te vinden onder de naam Phnom Svay Pagoda. Daar konden we gelukkig even zitten. Hij zou iemand bellen. Ja, gek genoeg ook hier loopt ook bijna iedereen met een mobieltje. Hij verteld met handen en voeten dat de monnik die hiervan de sleutel had onderweg was en dat het nog ongeveer een uurtje zou duren voor hij hier was. Tot onze grote verbazing haalde hij een foto van de muur waar Jaap (onze begeleider in 2010) en zijn vrouw opstonden naast een Monnik, ook Jaap was hier nog eens geweest om te kijken of de steen er nog was. Geweldig om te zien. We zeiden dat we dan eerst wel even verder wilden klimmen naar boven naar het torentje. Hij ging ons voor en probeerde het pad een beetje vrij te maken. Zo geweldig en gastvrij de mensen hier zijn. Zo rustig mogelijk hebben we de klim gemaakt. Jeeee….pffff…..en doooorrrr….eindelijk boven gekomen. Toch weer heel appart om hier te zijn. De toren is te vinden via Google Earth en heet nu Phnom Svay Stupa en was bijna vrij van kogelgaten, op een na. Misschien hebben ze deze bewust open gelaten? Het was een zware klim, zowel lichamelijk als emotioneel. Hier blijkt maar weer eens des te meer dat jaren niet tellen voor verdriet. Naast de toren onder een van die grote masten die daar waren geplaatst, wonen nu mensen. De jongen die ons naar boven begeleidt heeft, zijn naam was Keran, bleef op ons wachten. Hij had waarschijnlijk aan de man die daar woonde verteld dat het makkelijker om was om via zijn erf weer naar beneden te gaan. Hij opende voor ons het hek en we konden overzijn erf weer terug. Bijna beneden zei Keran dat de Monnik er was. Toen we beneden aankwamen bij de tempel zat de monnik al op ons te wachten. Hij haalde voor ons de steen en het tegeltje van Marielle. Kippenvel….ondanks de hitte…De Monnik kon geen woord Engels maar met zijn gebaren en zijn hand op zijn hart liet hij ons weten dat ze deze steen hier zouden bewaren. Dit geloven ook echt. Nadat we ook op de foto moesten met de Monnik, hebben we hem bedankt en geld gegeven. We hebben onze schoenen weer aangedaan en zijn langzaam weer de trappen afgedaald. Onderweg hebben we wat drinken gekocht en zijn weer richting hotel gelopen. Douche…..Douche….Wat een goede dag hebben weer gehad.