Dag 28.

5 december
Gisteravond hadden we het er nog eens overgehad of het idee om met de scooter naar Battambang te gaan wel zo goed was. We wisten nu toch wel hoe slecht de wegen hier waren en gezien mijn rug, leek het ons uiteindelijk toch geen goed idee. We zouden Sreyrath dan ook voorstellen om een taxi te nemen. Om tien minuten voor acht zaten we beneden in de hal te wachten en om iets over acht kwam ze binnenlopen en riep onmiddelijk: “ I am sorry, we must ride by de Taxi”. Het was haar bedoeling geweest om ook haar broer te vragen om met een scooter mee te rijden, maar hij kon helaas niet. Dus toch maar een taxi. Gelukkig, dat was dan weer goed opgelost en we hebben het er verder maar niet overgehad. Dit was de taxichauffeur die ons morgen naar Poi Pet en donderdag naar Siem Reap naar het vliegveld zal brengen. Een hele aardige man. We vertrokken richting Battambang, naar de ouders van Sreyrath. Het was toch nog een rit van ongeveer een uur. Onderweg zagen we kraampjes met het leken wel panfluiten. Ik vroeg aan haar wat of dat was en meteen stond de chauffeur op de rem en we konden gaan kijken. Jeee….hier zat een heel jong meisje achter een kraampje en was de bamboehulsen aan het afschrapen. Deze werden dan halfgevuld met een rijstmengsel en dan kon je het als een bananenschil afbuigen en opeten. Ze kocht er een paar voor ons. En zo verdienen deze meisjes hun geld. Ze was vast niet ouder dan 14 jaar denk ik. Bij haar thuis aangekomen werden we welkom geheten door haar moeder. Haar vader was er niet en zou later komen. Een hele aardige mevrouw in een soort van pyama leek het. Ze was al heel druk met het voorbereiden van het eten. Jeee…. het was nog maar half tien. We kregen een prachtig stoel aangeboden van rotanhout, die door haar vader zelf gemaakt was. Hij was meer een meubelmaker. Pachtige tafels en bedden maakte hij. Nadat we een heerlijk glas ijscafee hadden gedronken, nam Sreyrath ons mee en liet ons de hele tuin zien. Bijna alle bomen en struiken die er stonden waren eetbaar. Van jasmijn voor thee, tot een bananenboom en visvijver aan toe. Ze hadden zelf kippen voor de eieren en het kippenvlees. Ze konden bijna in hun eigen behoeftenvoorzien. Haar wens was om samen met haar moeder voor in de tuin aan de straat een soort van koffiebar te beginnen. Maar ja….een droom. We mochten een kijkje in de keuken komen nemen. Dit wil je niet geloven!! Terwijl haar moeder aan het koken was zijn wij met Sreyrath naar haar Oma gelopen. Zij en haar tante woonden aan de overkant iets verderop. Haar Opa was twee maand gelden overleden, hij was 80 jaar en haar Oma was 66 jaar. Voor haar huisje was een soort van tempeltje waar haar Opa begraven lag. Een dochter met man en drie kinderen woonde bij haar en nog een neef. Ook ontzettende aardige mensen, jammer dat we niet rechtstreeks met ze konden praten. Ook kwam er even later nog een oud vrouwtje aangelopen en dat was weer een zus van de Oma. Zij was toch ook wel nieuwsgierig naar ons. Zij was 69 jaar, maar leek wel een stuk ouder. Ze wilden heel veel dingen van ons weten natuurlijk. Daar moesten we nog vruchten uit eigen tuin proberen, waaronder een granaatappel. De andere was een soort peer. Opa had altijd een grote groente tuin gehad, maar nu liepen daar drie koeien van de neef. Het was daar een oase van rust, niet te geloven. Het was intussen 12 uur en we zijn teruggegaan naar het huis van Sreyrath, waar de tafel werd gedekt en we moesten eten. Eerst kregen we een cocosnoot om te drinken. Het eten bestond uiteraard uit rijst, met verschillende soorten groenten waar een appart soort sausje gemaakt van vis over moest en kip gebraden in cola. Allerlei soorten kruiden stonden appart op tafel. Het smaakt overheerlijk en het verschilde eigenlijk niet zoveel met het eten in het restaurant. Na het eten moesten we veel foto`s kijken van de kinderen van vroeger en nu. Omdat Sreyrath vriend van ons op facebook is, kon zij natuurlijk ook onze foto`s laten zien. Na een poosje kwam haar vader thuis. Een ontzettende aardige man. Hij keek mee met de foto’s van o.a. ons huis. Ik schaamde me eerlijk gezegd wel. Ze vond onze keuken heel erg mooi. Ook zag ze de foto`s waar Henk nog aan het tegelen was. Haar vader bood aan om hem te komen helpen. Ook de foto van de overkapping vond de vader geweldig en hij stak beide duimen op naar Henk. Haar moeder wilden heel graag eens bij ons komen en ons eten proberen. Sreyrath vertelde dat ze best wel heel graag buiten Cambodja zou willen gaan werken. Haar moeder keek mij aan en sprak in het Kmer. Sreyrath moest lachen en ze vertelde dat haar moeder tegen me gezegd had dat we haar mee konden nemen. Eigenlijk zouden we dit heel graag doen, om haar een kans te geven. Maar dat hebben we even voor ons zelf gehouden. We denken dat dit niet zo eenvoudig is. Toen we wegggingen, de taxichauffeur was er nog steeds en heeft ook meegegeten. Vroegen we of hij even wilden stoppen bij “Bleu Baret Hill”. Banteyae Neang. Ja, dit was geen probleem. We zijn de trappen weer omhoog geklommen en helemaal bovenaan vond Sreyrath nog een trede met twee namen van mariniers. Mar.1 Hendrixks en Mar.1 Vollenberg. Toch wel bijzonder om te zien en dat dit er nu na 25 jaar nog steeds lag. Bovenaan stond een megagroot boedhabeeld. Sreyrath en de taxichuaffeur deden hunschoenen uit, knielden en deden een klein gebed. Terug in Sisophon reden we langs een busstation, dit was misschien wel het busstation waar Jaap destijds van verteld heeft dat hij daar goed bewaakt werd door zijn jongens. Om drie uur waren we weer in het hotel. Even een rustpauze, een douche en om zes uur hadden we Pater Quyen, Sister Anne, Mr Chat en Br. Damo uitgnodigd om met ons te eten in het hotel. We hebben gesproken over de periode die we hier in Cambodja hebben doorgebracht. Ze waren o zo dankbaar met hetgeen we hier gedaan hadden voor de kinderen van de Xavier Jesuit school en de Dey Lo school. Ze vroegen ons wat wij vonden van het plan om bij de Dey Lo school ook wat geld te besteden. Op deze school zitten echt de armste kinderen. Deze kinderen hebben geen tafel om aan te eten en geen stoeltje om op te zitten. Dit hadden we ook al als volgend plan op papier staan. O ok zij zouden nieuwe speeltoelstellen krijgen. Dus dit was een fantastisch plan, waar we het volledig mee eens waren. Tevens werden we voor morgen middag nog eens uitgenodigd om nog een boompje te komen planten. Dit was natuurlijk geweldig. Ik ga wat geldbriefjes vouwen en maak daar bloemen van en hangen die in het boompje. Dit wordt dan misschien wel een geldboompje. Het was een reuze gezellig etentje. En een weer een fantastiche en heel bijzonder dag.