Dag 26 en Dag 27

3 december
Vandaag een hele rustige dag. Na het ontbijt het blog bijgewerkt en Henk zat ondertussen een beetje te googlen en en vond bij ons in de buurt een koffiehuis. “Palm cafee”. Het was inderdaad bij ons om de hoek. Toen we daar binnen kwamen, zaten daar drie leraressen van de Xavier school. Zij keken net zo verwonderd als wij om elkaar daar te treffen. Heel even een paar woorden gewisseld, maar zij zaten met nog wat gasten van gisteren aan een tafel en we hebben ze verder maar niet gestoord. Verder hebben we plannen gemaakt voor de paar dagen die ons hier nog resten. Toch proberen we morgen of overmorgen nog een bezoekje te plannen aan Pater Visser in Poi Pet, om met hem onze bevindingen door te spreken. Sreyrath, het meisje van de receptie, had gisteravond weer diens t in het restaurant en had ons via facebook een foto gestuurd met een mooi borduurwerk. Dit gaat zij voor ons maken voor ons “andere huis”. Lief he? Ze krijgt het natuurlijk niet af voor as. donderdag, maar ze stuurt het op.

Dag 27 4 december
Op tijd op om nog even naar de markt te gaan om nog een paar schaaltjes te kopen.
`s morgens is het nog te doen qua temperatuur, vind ik. Hier zagen we monniken lopen die bij restaurants geld of eten ontvangen, bidden voor hen en gaan verder. Onderweg troffen we Tharak, nog even met hem gekletst en vanmiddag gaan we met hem naar de school om de Engelse les voor hem en zijn kinderen te regelen. Daarna een heerlijke ijscafee gedronken in de Koffiebar. Ook hier kwam een monnik met een klein jongetje. De portier van de Kofffie bar ging geld halen binnen en liep terug. Deed zijn schoenen uit voor de monnik en de monnik begon te bidden. Toch wel bijzonder om te zien . Toen we terug waren op de kamer en ik facebook opende kreeg ik meteen een groet van Sreyrath. Ze vertelde dat ze naar de markt ging om spullen te kopen voor het borduur werk dat ze voor ons wil gaan maken. Een poosje later belde ze en vroeg of ze even langs mocht komen op onze kamer. Helaas was het doek wat wij hadden uitgezocht niet meer te koop op de markt, dus had ze een ander gekocht en wilde het ons even laten zien, of wij dat wel mooi vonden. Oke, deze gaat ze nu voor ons maken. Het was twee uur , dus we zijn even met haar naar de koffie bar gegaan om iets te gaan drinken. Zij moest om drie uur beginnen en wij werden om kwartvoor vier opgehaald. Het was een bijzonder gesprek en ze heeft ons echt in haar hart laten kijken. Te erg voor woorden. Zij zou eind van deze maand hier stoppen samen met haar zus om in Siem Reap een neiuwe beter baan te gaan beginnen met betere vooruitzichten voor haar en haar zus. Ze was op dit moment erg ongelukkig. Ik had een klavertje vier als hanger gekregen van Truus voor onze reis. Maar we hebben hier zoveel geluk kunnen brengen dat ik gevraagd heb aan mijn zus of ik dit hangertje door mocht geven aan Sreyrath, zodat dit hangertje haar even veel geluk zou brengen. Ze moest er bijna van huilen en wist even niet hoe ze moest bedanken. “Thanks Mam”zei ze. Kippenvel!! We namen afscheid en vanavond zouden we haar weer treffen in het restaurant. Om kwart voor vier kwam Tharak, samen met zijn vrouw Sopeat en hun dochtertje Sunika. We werden hartelijk begroet en zijn samen onderweg naar school gegaan. Broeder Damo nam ons mee naar binnen en sprak heel even met hun en nam Sunika mee naar een lokaal, waar ze even een testje moest invullen zodat ze konden zien op welk niveau ze met de Engelse les zou kunnen beginnen. Het ging allemaal heel ongedwongen, maar wel in het Kmer naar de ouders en alles werd naar ons toe vertaald. Na het eerste gesprek konden we samen met hun de school bekijken. Al wandelend vroeg ik aan Tharak of ze wel blij waren dat ze hier de Engelse les konden volgen. Hij keek me met grote ogen aan, nam mijn hand en zei: “Yes, Yes, of course we are happy”. Hij vertelde dat hij dit thuis aan Sunika verteld had en had gezegd dat dit een hele mooie nieuwe school was, ze was rondgesprongen van blijheid. Ze kon niet wachten om de school te zien. We zaten later nog even in het hoofgebouw aan tafel en Sunika moest nog even een stukje lezen. Er werd overal gepraat, maar ze liet zich niet afleiden en las heel rustig door. Ze stonden versteld zoals ze kon lezen. Pater Quyen zei dat er veel leerlingen van 12 jaar waren die niet zo goed konden lezen. Dit zou absoluut geen probleem leerling worden. Henk is met Pater Quyen meegegaan om de lessen te betalen. Schrik niet, hij moest voor beiden samen een bedrag van $50 betalen. Dit is ongeveer €43 per jaar. Dit is toch niet te gloven!! Waar praten we over??? Dankzij Rico`s Foundation Cambodja hebben we dit allemaal mogelijk kunnen maken. Wel hebben we gezegd tegen Pater Quyen, dat als ze dit jaar echt nemen en ze zijn nog een jaar nodig, wij dit ook op ons nemen. We mochten nog even rondkijken in de loalen waar op dat moment Engelse les aan buitenstaaners werd gegeven. In het lokaal waar Sisiter Lizzy les gaf. mochten wij vertellen waarom we hier waren. Toen we afscheid namen kreeg ik een dikke knufel van haar en ze zei;”You must come back”…..Tja….Misschien ???…..Toch?…..Helaas konden we geen woord wisselen met Sopeat, maar aan haar gezicht was wel te zien hoe blij ze was. En hoe vaak stond ze niet met gevouwen handen voor ons en zei: Orgoon, Orgoon”. Wat voelden we ons gelukkig mensen om dit te kunnen doen en deze mensen zo blij te zien. Ik hoop dat jullie ons geluk kunnen voelen als je dit leest. Het was inmiddels half zes en Tharak vroeg of het goed was dat hij eerst zijn vrouw en dochter naar huis bracht vanwege de zoon. Geen probleem. Hij heeft ons bij het hotel afgezet en we kregen beiden een dikke knuffel en bedankte ons als “Mam en Dad”. We hebben afscheid van hem genomen, want we denken dat we geen Tuk Tuk meer nodig zijn. Hij heeft beloofd ons via Watsapp op de hoogte te houden. We zijn door gelopen naar het restaurant waar weer een blije Sreyrath op ons stond te wachten en zei: “Hello Mum, Hello Dad”. Het was erg druk in het restaurant. Maar ondanks dat nam ze steeds even de tijd om bij ons te komen kletsen. Ze vroeg of we morgen nog plannen hadden. Nee, dat hadden we niet. Ze vroeg of we morgen met haar meegingen naar haar ouders. Ze wilden ons heel graag voorstellen aan haar ouders. We zouden dan met een scooter gaan. Een ritje van ongeveer een half uurtje, zij had een helm voor ons en een scooter. O jeeee….maar we gaan het doen. We zouden dan ook eten bij haar ouders. We heb haar uitdrukkelijk gezegd dat we beslist niet als een koning en koninging behandeld willen worden, we zijn maar gewone mensen. Absoluut geen stress voor haar ouders. Niet te geloven!!!! We vertrekken morgevroeg om acht uur. Ja ja…Hoezo vakantie??