Dag 20

Het is nu 30 november, maar we zaten al die dagen zonder internet in Shihanoukville. Ik loop dus weer achter. We zijn nu weer terug in Sisophon en hoop de berichtgeving weer in te halen.

27 november, maandag.
Om half zeven weer op, snel een ontbijtje en dan om half acht naar het morgengebed en het vlag hijsen. We werden daar ontvangen door Br. Roberto en Br. Martin. Br. Roberto nam ons mee naar voren en daar stonden twee stoelen voor ons klaar. Na het morgengebed en het volkslied, stelde hij ons voor en vertelde waarom wij hier waren. Het verhaal van Rico had hij gehoord van Pater Visser. We konden er geen woord van verstaan omdat het in het Kmer ging, maar je kon zien aan de reactie van de leerlingen waar het over ging. Naderhand vertaald hij het aan ons in het Engels. Daarna kwam de motivatiles. Deze werd iets anders gegeven dan normaal, maar omdat het richting Kerst gaat leerde hij de leerlingen het liedje “Jingle Bells”, zin voor zin werd herhaald en even later zongen bijna 600 leerlingen Jingle Bells. Na dit alles werden we rondgeleid door Br. Roberto. Eerst naar de eetzaal en de keuken erachter, waar de voorbereidingen werden getroffen voor het eten. Er was een kleine minimarkt, waar de leerlingen ook hun eten konden kopen. Ze moesten een klein bedrag betalen voor het eten. En leerlingen die uit arme gezinnen kwamen en het eten niet konden betalen, moesten daar voor werken na schooltijd. Voor niets is niet goed. Hij vertelde dat de oudere generatie Cambodjanen denkt dat alles vanzelf gaat en komt en dat proberen ze de jeugd bij te brengen dat dit niet het geval is en ze echt voor hun geld moeten gaan werken. En dat het mogelijk is om verder te komen in de maatschappij dan de oudere generatie. Restanten van het eten worden hier gebruikt als eten voor de varkens en de kippen, niets wordt hier weggegooid. Achter de eetzaal was een prachtige Kapel. Daarna gingen we naar de afdeling communicatie. Een lokaal voor de webdesigners, ook hier mocht ik de website van Rico laten zien. Er was een prachtige ruimte als studio, voor event. geluidsopnames. In de gang hing een foto van Don Bosco. Br. Roberto vertelde dat er een aantal jaren geleden brand was geweest, wat ontstaan door kortsluiting. Drie lokalen waren hierbij uitgebrand. In een van de lokalen hing deze foto en wonderbaarlijk genoeg, was deze foto van Don Bosco er bijna ongeschonden uitgekomen. Hij moest een beetje lachen en zei: “Misschien bestaan er soms toch wonderen”. Wel heel bijzonder. Het lijstje was een beetje zwart en er zaten wat barsten in het glas. Daarna gingen we naar de afdeling secretarieel. Hier hadden de eerstejaars rose overhemden en de tweede jaars blauwe overhemden aan. Daarna kwamen we bij de adeling machine bankwerken. Een enorme hal met veel machines. Waarvan er een paar gemoderniseerd waren met computers. Ook de adeling constructie en de afdeling autotechniek was koren op de molen van Henk. Nadat Br. Roberto zag dat Henk dit erg interrseant vond, zei hij: ”We need you, you can stay hier”, Tja……. In de constructiehal was een leerling aan het slijpen, de vonken vlogen om zijn voeten. Ik vroeg aan Br. Roberto waarom ze geen veiligheids schoenen droegen. Dit was veel te duur. En een bezoekje aan de dokter was goedkoper. Hij verteld dat er eigenlijk heel weinig ongelukken gebeurden omdat het hier allemaal heel langzaam gaat, niemand heeft er haast. En wat vandaag niet komt, komt morgen. Niet te geloven. Ook hier hadden ze een adeling voor electriciens. In de hal stonden grote dozen met nieuwe zonnepanelen, geschonken door Sawasdee. Deze werden door de leerlingen zelf gemonteerd. Buiten liepen een aantaal leerlingen die alles netjes aanveegden en opruimden, dit werd bij toerbeurt gedaan. Dit om ervoor te zorgen dat ze uiteindelijk de verantwoording namen en zagen om hun eigen land schoon te houden. Want dit is nog steeds een drama. Na ongeveer twee uur te hebben rondgelopen werden we uitgenodigd voor een kopje koffie in de eetzaal van de staf. Ook hier stond weer zo`n prachtige draaitafel. Br. Roberto is een Italiaan en er stond dus een Italiaanse koffie machine. Heerlijke kofie. Na de koffie gingen we naar de boerderij. Ook hier weer hele schone varkens in schone hokken. Met als einddoel een schoon bord…..tja, dat dan weer wel. We konden daarna mee met twee leerlingen waaronder Sophat, hij kon Engels en zou ons verder begeleiden, om eten te brengen bij het kinderdagverblijf. Dit kinderdagverblijf was in de stad. Er werd een grote doos met hout voor de pizzeria ingeladen. En pannetjes met eten voor het kinderdagverblijf. Niet ver van het kinderdagverblijf stopten we bij een Italiaanse ijsssalon, deze was ook eigendom van de Hotelschool en werd gerund door de leerlingen. Zo ook de Pizzeria. Toen we bij het kinderdagverblijf aankwamen, Schrok ik wel even. Jee….. Vlak aan de straat stond het het. Een groot hek werd er geopend en onmiddelijk weer gesloten. In het eerste was de douche- en was gelegenheid voor de kinderen. Daarachter weer een gesloten deur waarachter een aantal kleine koppies te zien waren. Veiligheid boven alles. Dit waren dezelfde kinderen als die we gisteren in het zwembad zagen. Ongeveer 12 kinderen liepen of lagen hier. Hier werden we ontvangen door Angela, een vrijwillgster uit Spanje, een meisje van rond de 20 jaar en hier voor een jaar werkte. Dit waren kindjes van ouders die ze niet meer voor ze konden zorgen, prostituees, vondelingetjes, kindjes van verslaafde ouders. Gewoon kindjes die hier permanent woonden. Niet te geloven!!!! Om koud van te worden. Daarna nam Angela ons mee naar boven, de deur werd geopend en het was net of deze kinderen ons heel lang niet gezien hadden. Ze vlogen je letterlijk om je benen. Niet allen bij mij, maar ook bij Henk. Henk tilde er een op en toen was het hek van de dam. Dit wilden ze natuurlijk allemaal. Dit had ik ook graag gedaan, maar ze waren niet allemaal even licht, dus…..dan maar niemand. Het was geweldig om te zien hoe de kinderen genoten. Ze kwamen met een schriftje om te laten zien hoe netjes ze konden schrijven en dat de Juf er “Very Good” in geschreven had. Daarna moesten ze keurig in de rij gaan staan en moesten een liedje zingen, dit was Vader Jacoben daarna moesten ze het A B C zingen. Deze kinderen waren 4 tot zes jaar en de meesten van hen waren kinderen uit achterstands gezinnen en woonden daar niet permanent. Er was een broertje en een zusje van een prostituee, deze moeder had niet eens een huis. Overdag hadden de kinderen hier verzorging. Drie keer per dag reed er iemand van het hotel naar het kinderdag verblijf om eten te brengen. Wat kunnen we nog veel doen voor deze mensen. Meer dan alleen maar op een afstandje staan kijken. Het was intussen kwart voor twaalf, dus tijd voor de lunch. Na de lunch om een uur zou Sophat ons verder rondleiden door het hotel. In de hal hebben we op hem gewacht. We begonnen bij het grote bord waarop alle namen stonden van alle sponsoren die het mogelijk hadden gemaakt dat dit hotel is geworden wat het nu is. Daarna nam hij ons mee naar een groot doek, dit was geschilderd door Mira Peters uit Veere. Het bevatte bijna alle elementen van cambodja, zelfs een portret van Pater John Visser en Hector Loontjes. Daarna nam hij ons mee achter de Coulissen van het hotel. Hier hing een bord dat er alleen maar Engels gesproken mocht worden. We hebben de afgelopen dagen gemerkt, dat er een aantal Cambodjaanse leerlingen zijn, die in het restaurant werken en nog heel slecht Engels spreken, waardoor er soms hulp van andere leerlingen gevraagd moet worden. Is niet erg, al doende leert men nietwaar? We mochten een kijkje nemen in de afdeling Housekeeping. Hier leert men wassen en strijken, al de spullen voor het hotel. Van lakens, handdoeken tot de uniformen toe. Ook in de bakkerij mochten we genieten van de heerlijke lucht en kijken hoe hier de croisantjes werden voorbereid voor het ontbijt van morgen. Daarna konden we een kijkje nemen in de keuken van hotel, ook hier werden we heel gastvrij binnengelaten. Vier mensen waren hier aan het werk. Het zag er allemaal keurig uit. We hebben nog even gekeken in de theorielokalen van het hotelwezen en toen hebben we met een mooie foto van Sophat en een collegaatje van hem aan de frontoffice ascheid genomen. We hebben weer ontzettend genoten en heel veel gezien. Weer een hele ervaring rijker.
Nu hebben we twee dagen niets en donderdagmorgen rond acht uur vertrekken we weer met een taxi naar Sisophon. Dit is een rit van ca. zes uur met de taxi volgens Br. Roberto.