Dag 17.

25 november.
Er was een heel klein katje dat gisteravond bij ons kwam en gewoon bij ons op de computer ging zitten. Toen we naar onze kamer gingen zat het beestjee bij ons voor de kamerdeur te miauwen. Blijkbaar was hij de hele nacht daar in de buurt gebleven, want toen we naar buiten kwamen, was hij er weer en liep ons gwoon weer achterna. Na het ochtendritueel kwam Pater Albeiro naar ons toe om ons een rondleiding te geven. We begonnen bij een wasserette. Deze was niet alleen voor school. Maar ook mensen van buiten konden hier hun was brengen. Dit bracht weer geld in het laadje. Ook hadden ze een mooi winkeltje, geschonken door Ellen en Hector Loontjes, ook dit bracht weer geld in het laadje. 25 jaar gelden was deze school gebouwd met financiele ondersteuning van Transportbedrijf Hatrans uit Oldenzaal. Een school die bestond uit de opleidingen Electro, Computer, secretarieel en administratie, afdeling Media. De adeling Electro had een afdeling reparatie waar ook de mensen van buiten hun appartuur konden brengen. Ook had de school een conferentieruimte met erbij een slaapzaal met stapelbedden voor groepen voor verhuur, evenals een prachtig aangelegd sportveld dat men af kon huren. Deze school deed er alles aan om er zo voor te zorgen dat ze zo veel mogelijk geld konden vedienen zodat ze hiervoor weer nuttig lesmateriaal kunnen aanschaffen. Met een lift gingen we naar de tweede vedieping. Hierwas de afdeling Media. Ze hadden een eigen filmzaal voor opnames. Ook bevond zich op deze verdiepeing de jongenskamers met een speciale doucheruimte. Ook voor hun kleding moesten ze zelf zorgen. Ergens in een klas werd er op dit moment trainig gegeven aan de leraren. De school ligt op een prachtige locatie aan zee. Inderdaad, hier kan men genieten. Jammer genoeg hadden we hier niet alle tijd voor. Ook beschikte de school over een eigen water zuivering en viskwekerij. Alle lege plasticflesjes werden hergebruikt om plantjes in te kweken. Ook namen we een kijkje in de kindergarden. Een prachtig houten huisje, waar beneden de kindergarden was en boven had Jasper zijn werkplek. Voor dit huisje was een voorkant van een huis nagebouwd, dit was het oficiele huis van Don Bosco uit Italie. Prachtig om te zien. Verder waren er buiten open lokalen waar de leerlinge allemaal keurig hun schoenen buiten opeen rij hadden staan. Een mooie speelplaats in de schaduw. Even hebben we nog staan kijken bij jongens die aan heet knikkeren waren. Dit gaat wel even anders dan in Nederland. We liepen langs het sportveld richting zee. Hier zagen we een mangrove. Langs het prachtig aangelegd pad stond een kunstwerkwerk, gemaakt op inspiratie van de Heilige Fransicus van Assisi. Van een afstand gezien was het een stralende zon. Hier eindigde bij een bankje onze rondleiding en nam Pater Albeiro afscheid en zei dat we hier even lekker konden genieten en we om half twaalf samen zouden lunchen voor we zouden vertrekken naar Shihanoukville. Omdat dit een kleinere school was hadden we nog even tijd om nog even aan mijn verhaaltje op de site te gaan werken. Na hier nog een poosje te hebben genoten, liepen we terug naar school. Bij de kantine werden we aangesproken door Mr. Luis. Hij vroeg ons om hulp bij het vertalen van een flyer voor de kerstdonatie. Deze moest in verschillende talen, waaronder Nederlands de deur uit. Dit was maar even handig dat wij er waren en daar mee konden helpen. Terwijl ik alvast met mijn verhaal begon, heeft Henk samen MR. Luis de flyer vertaald. Hij was erg dankbaar. In het Duits hoefden wij niet te doen, daar hadden ze Jasper voor. Wij hebben gevraagd om ons de flyer testuren zodat wij deze ook konden plaatsen, wie weet?? Om iets voor half twaalf liepen door de eetzaal waar de kinderen al zaten te eten en stonden even te kijken bij een paar jongens die ons heel ondeugend zaten aan te kijken. Ik vroeg aan een van hen hoe hij zijn naam was. Hij keek me aan maar wist niet te antwoorden. Een van de andere jongens nam zijn hand en draaide die om. Binnenin zijn hand stond zijn naam. Makara. Zou hij zijn eigen naam niet weten? Ook hier hadden de kinderen weer hun eigen afwassysteem, een beetje primitiever dan op de andere school, maar ook dit werkte perfect. Na de lunch werden we door een leraar met de auto vsn school weggebracht naar Kampot, daar is een taxi stanplaats en hij zou daar voor ons als tolk een taxi regelen. Nou dat was even heftig. Onmiddelijk kwamen er van alle kanten taxichauffeurs aangerend en probeerden onze koffers te pakken. Maar wij hielden deze angstvallig vast. De leraar nam de chaufeurs mee naar de andere kant van de straat en daar werd onderhandeld. Ondertussen kwam er heel sneacky een taxichauffeur naar ons toe en zei: 30 dollar. We zeiden, nee. We wachten op onze tolk. Hij droop af. Na een poosje en een hoop geschreeuw gaf de leraar aan welke man onze taxichauffeur zou worden. Hij sprak gelukkig een beetje Engels en vroegen hem om voorzichtig te rijden. Hij had een prima auto. Het was een rit van twee uur en inderdaad, hij heeft keurig gereden en ons zelfs onderweg de gelegenheid geven om nog foto`s te maken. Om ongeveer drie uur kwamen we aan in Shihanoukville bij de Don Bosco Hotelschool. Wat een verandering toen we dit zagen. Een zembad….heerlijk. Na even te hebben genoten van een heerlijk koud pilsje, de badkleding aan en hup, in de plons. Helaas was dit van korte duur voor Henk. Toen hij uit het zwembad wilde gaan gleed hij uit op het trapje en daarbij haalde hij zijn scheenbeen open. Pff…dat was schrikken, een hoop bloed. Er werd door een andere badgast hulp gehaald en daar kwam al snel een jongen in sportkleding aangelopen met een EHBO koffertje. Ik stond als een leeuw te waken dat deze kofer niet op de grond werd gezet. Dit moest steriel gebeuren. Het was een open wond. Ik kon hem niet aan zijn verstand peuteren om een vlinder van een pleister te knippen en deze als hechtpleister te plakken. De inhoud van de EHBO koffer liet in mijn ogen wel te wensen over. Hij nam een watje met jodium en heeft de wond gereinigd en hem daarna afgeplakt. De wond viel op zich wel mee, maar het was wel op het scheenbeen. En zou dus zo niet gaan hechten vond ik. Na een poosje was het verband doordrenkt van het bloed en vonden we het toch beter om even naar een arts te gaan. Bij de receptie toech maar even gevraagd en een Tuk Tuk besteld. Inderdaad, de Tuk Tuk van de Don Bosco school in Phnom Penh is hier dus niet overbodig. Bij de receptie hadden ze geregeld dat we naar het Internationaal ziekenhuis konden Dit was ongeveer tien minuutjes zei de chauffeur met de Tuk Tuk. Daar na een half uur aangekomen werden we al snel geholpen door Dr. Tania. Ze begon in het Engels en toen ze vroeg waar we vandaan kwamen begon ze in het Duits. Dat was een stukje eenvoudiger. Ze heeft de wond nogmaals gereinigd en zei dat het slecht een vleeswondje was en het bot was niet geraakt. Er werden twee mooie hectpleisters opgeplakt en ze zei dat genezing in de open lucht het beste was. Na nog even te hebben gekletst met haar, ging de wond toch weer een beetje bloeden. Dan toch maar even een verbandje erom. Maar morgen er weer af. Hoeze steriel?? Je gelooft het niet, vanuit de behandelkamer liep je zo de straat op. Niet te geloven!! Intussen hadden we nog steeds Broeder Martin niet ontmoet. Na het eten vroegen we bij de receptie of Br. Martin aanwezig was. Er werd vereld dat hij op dit moment met de leerlingen in de kerk was maar kwart over acht zou hij hier zijn. We moesten wel een half uur wachten, maar dat wachten waren we intussen wel gewend. Om kwart voor negen kwam Br. Martin binnen. Dit was de jongen die Henk vanmiddag eerste hup verleend had. Moest wel stiekum even lachen. Dus dit was Br. Martin. Hij vroeg meteen hoe het met het been van Henk ging. We vertelden dat we van de Don Bosco school uit Kep kwamen en toen viel bij hem het kwartje. Hij was gebeld dat we zouden komen komen, maar hij had ons nog niet gezien. Hij moest ook wel beetje lachen en verontschuldigde zich dat dit hem was overkomen. Hij vertelde dat Pater Roberto de andere dag laat zou arriveren en dat we hem a.s. maandg zouden ontmoeten. Omdat het nu weekend was en er weinig leerlingen waren zou hij ons a.s. maandag rondleiden.