Dag 13

Vanmorgen op tijd uit de veren omdat we naar de Xavier Jesuit School wilden. Na het ontbijt hebben we Mr. Chat gebeld omdat we met de Tuk Tuk van school zouden worden opgehaald. Het was 28 gr. En ( ik durf het bijna niet harop te zeggen) gelukkig geen zon. Maar ondanks dat, nog wel warm. Het laatste stuk weg naar school is een onverharde weg en omdat het gisteravond ontzettend hard heeft geregend, was dat weer een grote klei en modderbende. We werden door de Tuk Tuk chauffeur keurig tot voor de deur afgezet. Pater Quyen kwam ons een beetje gehaast tegemoet en vroeg of we meegingen naar Poi Pet, naar de Don Bosco school waar ook Pater Visser woont. We zouden dan over een kwartiertje vertrekken. Ik vroeg of we dan nog even de tijd had om onze kleine geschenkjes af te gaan geven in de klassen. Dat was geen probleem. Dus dan maar snel even een paar klassen langs. Hij en Mr. Chat moesten daar naar toe om een aantal grote ventilatoren te gaan halen voor de sportzaal. Met een Pick-up zouden we dat in een uur naar Poi Pet kunnen. Oke, leuk, Henk en ik hadden dit bezoekje aan Pater Visser gepland voor onze laatste week, maar goed, plannen gewijzigd. Ze hadden een pick-up geleend van de kerk. We moesten met z`n drieën achterin zitten omdat de rechtervoorstoel er niet in zat omdat deze kapot was. Onderweg begon het te regenen en tot overmaat van ramp kon ook het raam aan de rechtervoorkat dat helemaal openstond niet meer dicht. Lachen toch? De temperatuur was dusdanig dat het helemaal niet deerde en verkouden zijn we toch al. Wat je onderweg niet ziet, je raakt niet uitgekeken. We reden richting Phum Nimmit. De witte olifant zagen we op de heen weg niet, maar wel op de terug weg. Ook de ingang van het “FDS van destijds”, het militaire hospitaal waar Rico met de helikopter naar toe is gebracht, daar van was niets meer van te vinden. In 2010 was het nog wel een militair terrein, maar nu was het een groot braakliggend terrein. Tja…alles veranderd. In Poi Pet aangekomen was het een drukte van belang, want de markt lag aan weerszijden van de hoofdweg, dus een geschuif langs en voor en achter elkaar langs, even toeteren en je rijdt gewoon door. Je lacht je rot als je dit ziet. Wil je oversteken en het duurt te lang? Nou gewoon langzaam de weg oprijden en ze gaan gewoon achter je langs hoor zonder geschreeuw of getoeter. Een middelvinger kennen ze hier ECHT niet. Toen we het terrein van de Don Bosco school op wilden rijden deed de portier met een diepe buiging, netjes het hek voor ons open. Er lag een soort van park voor de school met mooie aangelegde zitjes met banken waaropgeschreven stond dat ze waren geschonken door bepaalde families. Tot aan de school bij de technische afdeling werden we afgezet. Hier werden ondertussen de ventilatoren geladen. Wij gingen naar binnen om Pater Visser te bezoeken. Hij vond het erg leuk dat we zijn domein kwamen bewonderen en was trots dat hij ons kon laten zien wat hij door de jaren heen ook hier weer neergezet had. Hier stonden ook de speeltoestellen die hij voor ons bedacht had voor de Xavier Jesuit school. Pater Qyuen en Mr. Chat moesten maar even met ons een rondje maken, hij verontschuldigde zich, omdat hij zo slecht ter been is en niet overal meer kan komen. Toen we een aantal lokalen, waaronder het technische deel hadden bekeken, liepen we naar buiten naar de plaats waar de prachtige speeltoestellen stonden. Jammer genoeg regende het, maar ondanks dat, speelden er toch nog kinderen op die nu pauze hadden. Om elf uur kregen een deel van de kinderen warm eten en een half uurtje later de andere helft. Pater Visser was toch met de scootmobiel naar de speelplaats gekomen en glunderde van oor tot oor toen we bij de kinderen stonden die niet wisten hoe gek ze moesten doen. Hij vertelde hoe blij hij was met zijn scootmobiel die door Hector Loontjes was geregeld. Op de binnenplaats stond een prachtig standbeeld van Don Bosco met drie kinderen, de Patroonheilige van deze Congregatie. Dit prachtige beeld was geschonken en gemaakt in Italie. Mr. Chat vertelde daarbij dat er sommige kinderen, boven in het beeld waren geklommen en zich tusssen de kindjes gemurwd hadden en daar in slaap warengevallen. Dit waren voornamelijk weeskinderen die dit deden. Het gedrag van deze kinderen was heel opmerkelijk. Alles wat ze niet konden of kenden werd onmiddelijk kapot gemaakt. En dit is dan een enorme mooie opdracht om de kinderen zover te krijgen dat ze snappen dat niet iedereen alles kan en hoeft te kunnen. Maar dat je heel veel dingen kunt leren. Het mooie wat Pater Visser zei was: “Alles wat je wilt, kun je leren”. En precies dat was wat mijn moeder ook altijd zei. Nadat we een kijkje in de eetzaal hadden genomen, waar heel veel kinderen zaten te eten en sommigen klaar waren, zagen we hoe iedereen gewoon zijn of haar eigen bordje meenam naar buiten waar een hele rij bakken stond. De eerste voor de restjes, en dan begon de afwas, spoelbakken en aan het eind een heel lang droogrek waar iedereen zijn/haar bord in moest zetten. Dit is een systeem voor het ROC van Twente Ina Langeveld! Super mooi om te zien. Op facebook heb ik een filmpje gezet. Ook wij werden weer uitgenodigd om samen met hun te lunchen. We kregen heerlijk soep geserveerd. Met brood en verschillende soorten fruit, echt super. Onder het eten werden er weer veel verhalen verteld door Pater Visser, oa. over zijn bezoek aan Minister Dries van Agt destijds en hoe makkelijk het ging om geld te krijgen voor zijn projecten. Deze man zou echt een boek kunnen schrijven. Je kunt er uren naar luisteren. Omdat Pater Quyen nog andere afspraken had en ook nog met ons naar de bank wilden gaan, moesten we noodgedwongen afscheid nemen van Pater Visser. Op de terugweg zagen we toch nog de witte olifant in Phum Nimit. Na een uurtje reden we Sisophon weer binnen en hebben eerst Mr. Chat bij de school afgezet en de ventilatoren zijn ondertussen van de pick-up gehaald en zijn doorgereden naar de bank. Hier werden we even op een wachtbankje geplaatst. Nadat we aan de beurt waren, moest er heel verweg ginformeerd worden hoe ze dit moesten doen en uiteindelijk kregen we te horen dat het $ 375 moest gaan kosten omdat we het bedrag niet in een keer konden overmaken. Pater Qyuen zei:”Nee, dat is jammer, dat gaan we niet doen, zodra jullie weer thuis zijn, dan regel het met jullie bank”. Dat gaan we dan maar doen. Ook hebben we nog gevraagd wat het kostte wanneer een volwassen iemand Engels zou willen op hun school. Je gelooft het niet, dit koste wel $ 2.50 in de maand. Dit gaan we aanbieden aan Tharak, De Tuk Tuk chauffeur, zodat hij samen met zijn vrouw engelse les kan krijgen als zij dit willen. Wie weet wat deze mensen daarmee nog kunnen bereiken. Hun beide kinderen, 13 en 8 jaar, zitten op school en leren wel engels.