Dag 25

2 december.
Gisteravond met Tharak, de Tuk Tuk chauffeur afgesproken dat hij ons om kwart voor acht op zou halen. Ik had een beetje angst dat hij er dan niet zou zijn, maar toen we om tien over half acht naar beneden liepen, stond hij al voor de deur. Kijk, er zijn tóch mensen waar je afspraken mee kunt maken. En zo zie je maar eens hoe waar het spreekwoord is, dat je geen appels met peren moet vergelijken. Toen hij ons zag begon hij te lachen en zei: ” Good morning Dad, goodmorning Mam”, we moesten er zelf wel vreselijk om lachen. Hij bracht ons keurig naar de school en bij de kruising waar wij de zandweg in moesten naar school, stonden politieagenten en verder ondanks dat het een zandweg is, stonden op elke kruising ook politieagenten. Achteraf begrepen we waarvoor dat was. Toen we het hek doorgingen, stonden alle kinderen samen met de leraren en leraressen, keurig in de rij, in hun uniform met een Cambodjaans vlaggetje te zwaaien en riepen: Hello, Welcome”. Zo werden alle mensen welkom geheten. Dit was echt een kippenvel moment. Dit hadden we dus echt niet verwacht. Ik heb geprobeerd om dit te filmen. Het staat op de facebookpagina van Rico. We wisten natuurlijk niet hoelang dit zou gaan duren. Dus we konden Tharak bellen en hij zou ons weer ophalen. Door Mr. Chat werden we opgewacht en hij nam ons mee richting de prachtig versierde sporthal waar het allemaal zou plaatsvinden. Onderweg naar de hal werden we voorgesteld aan oa. Bisschop Kike, hij komt van oorsprong uit Spanje en is Bisschop van een aantal provincies hier in Cambodja, waaronder ook Sisophon valt. Vanmiddag zou hij de H. Mis zou leiden. Van overal kwamen de mensen vandaan, Frankrijk, Vlaanderen, Indie, Suriname, Japan, Korea. Over de rode loper werden we naar onze plaats gebracht. Heel een voudig op rode plastic stoelen waarop een flesje water stond voor iedereen. Al een heleboel gasten waren aanwezig en het bleef maar door lopen. Ook heel veel ouders van leerlingen waren aanwezig, maar ook een heleboel niet. Gewoon omdat er kinderen zijn die geen ouders meer hebben. Er werd nog druk geoefend met het koor en de jongens en meisjes die moesten dansen. Prachtig zagen ze eruit. Broeder Damo, die we vorige week hadden ontmoet, had volgens ons de regie. Want hij nam de microfoon en vertelde dat de delegatie van het ministerie van onderwijs en de Bisschop van Spanje binnen kwamen. Iederen ging staan en onder luid applaus liepen ze door het middenpad naar het podium. Op het podium zaten vijf monniken aan de zijkant. Dit is een Cambodjaans gebruik. Een aantal van de genodigden knielden voor de monniken en er werd door één van de monniken gebeden en de anderen strooiden bloemen. Deze monniken krijgen dan een gift en vertrekken weer. Toch bijzonder hoor. Daarna begon het officiele gedeelte. Er werd door veel verschillende mensen een toepsraak gehouden zo ook Pater Quyen. Een van de genodigden hield zijn toespraak in het Engels en er werd door Br. Damo vertaald. Als laatste spreker was de tweede minister van onderwijs aan de beurt. En dit werd een hele lange toespraak. Hij sprak ook met de leerlingen, die af en toe antwoord gaven. Wij konden we er natuurlijk geen woord van verstaan, maar het was heel bijzonder om dit mee te mogen maken. Tussendoor werd er door de leerlingen een speciale Cambodjaanse dans uitgevoerd. Fantastiche om ze zien. Na deze toespraak van de minister, die ongeveer een half uur duurde, was het binnen in de hal afgelopen. Buiten naast de hal werd er door ieder persoon die een land vertegewoordigde, een boompje geplant. Daarna liep de hele delegatie door naar het hoofdgebouw, waar het lint zou worden doorgeknipt. Dit werd gedaan bij stukjes, door verschillende mensen en het laatse stukje werd doorgeknipt door de Minister. Daarna was er gelegenheid om het gebouw te bezichtigen en kregen wij de gelegenheid om de cheque te overhandigen. Voor de speech was geen plaats. Maar het ging uiteindelijk ook om de cheque. Voor de prominten was er een lunch ergens in Sisophon en voor de rest van de genodigden was er een heerlijke lunch voorbereid hier op school. We zaten aan tafel met enkele leraressen, waaronder een meisje uit Ierland en een Meisje uit Japan deze dames hadden we als eerder ontmoet. Deze mensen wisten van ons doel en vertelden ons nog eens hoe blij de kinderen zouden zijn als er over een paar maanden de speeltoestellen zouden staan. Na de lunch werden door Pater Quyen uitgenodigd voor de H. Mis die om vier zou plaatst vinden in de sporthal. Oke, daar konden we niet onderuit. Het was nu een uur en hebben Tharak gebeld die ons heeft opgehaald en ons teruggebracht heeft naar het hotel. Even pauze. Tharak zou ons om kwart voor vier weer ophalen. Hij was weer keurig op tijd. Bij de school aangekomen liepen we naar de sporthal waar al een heleboel mensen zaten. We hebben ongeveer op de zelfde plaats gezeten. Nu lag er op elke stoel een liturgieboekje. Ook daar konden we natuurlijk niets van lezen. We zouden wel zien. Even moest ik denken aan vroeger aan ons kerkboekje “Jezus mijn vriendje en ik”, daar stonden plaatsje in zodat we konden volgen waar de pastoor was in het verhaal. In deze boekjes stonden geen plaatjes. Toen werd er door Br. Damon verteld dat de Bisschop en de priesters zouden binnekomen. Iedereen ging staan en het gevolg werd door dansende leerlingen voorgegaan. Fantastiche om te zien. Er werd een foto van Sint Fransicus Xavier, de patroonheilige van deze school meegedragen, deze foto stond op een standaard die versierd was met prachtige boeketten. Naast mij zat een lerares uit India, zij gaf ook les aan de kinderen op de Dey Lo school. Zij vond het fantastich wat we deden voor de kinderen hier. De H.Mis begon en tussen door werden er weer speciale dansjes gedaan. Dit was geen H. Mis met drie, maar met vijf heren. Maar de volgorde van de mis kon ik wel volgen en dat verschilde niet van de onze. Aan het eind van de H. Mis, begon de Bisschop met het inzegenen van de sporthal en alle mensen die er waren. Af en toe zegende hij lachend extra door de wijwater kwast even op klestnat op iemands hoofd te leggen. Toen we buiten kwamen was het zes uur en pikdonker. De Bisschop liep door naar het hoofdgebouw en alle andere gebouwen om deze te zegenen. Voor het hoofgebouw stonden prachtig versierde tafels ingdekt voor het diner. Nadat we even buiten hadden gestaan en Henk Tharak had gebeld om ons op te halen, werden we ongeveer lek gestoken door de muggen. Opeens riep er iemand, “Henk, hee dat klonk vreemd, dat iemand je hier zomaar roept. Het was Mr. Chat, die ons op wou uitnodigen om deel te nemen aan het diner. Het was heel aardig aangeboden, maar Tharak was al onderweg. We hebben hem verteld dat we een fantastiche dag hadden gehad en bedankten hem voor de uitnodiging. Het was een vermoeiende, maar een dag om nooit te vergeten en die beslist niet hadden willen missen. We waren om zeven uur terug in het hotel.