Dag 7.

Wat een dag!!
Vanmorgen om half negen met een Tuk Tuk naar de Xavier Jesuit school gebracht.
Mr. Chat stond ons met een brede lach om zijn mond al op te wachten. Hij nam ons mee naar binnen naar een kantoor waar we welkom werden geheten door Pater Quyen en Sister Ann, zij kwam uit Ierland en was van de PBVM congregatie (Presentatie of the Blessed Virgin Mary) en Broeder Damo, een jonge jongen die een leerling was van de Jesuiten orde. Wat een hartelijke mensen.
Onderweg kwamen we erachter dat we onze cadeautjes vergeten waren, potverdorie, ik kon me wel voor mijn kop slaan! Maar des temeer nog een reden om nog eens te gaan.
Broeder Damo, Sister Ann en Mr. Chat namen ons mee naar een klas vol met kinderen van ca. vier jaar. Geweldig zoals we begroet werden. Tot onze grote verbazing zagen we daar de kinderen spelen met beren, Ja, we wisten het zeker, Linda Meyvaert, de beren waren heel gelukkig en er werd heerlijk mee gespeeld. Je kreeg de hartelijke groetjes van ze en ze hebben het reuze naar hun zin. Ook een pluchen ponny uit Slagharen stond hier vrolijk te hinneken. Broeder Damo vertelde aan de kinderen waarom wij er waren en dat we voor hun een speelplaatst gingen bouwen…Die snoetjes!!!!!!! Dit vergeten we nooit meer! Ze sprongen en juichten en ze zongen in koor: Thank you verry verry mutch!!!
Kippenvel!!
Heel veel is ons verteld en we konden rond kijken in de lokalen. Hoe de kinderen leerden hun motoriek te ontwikkelen door veel te kleuren binnen de lijntjes. Onvoorstelbaar!! Maar we moesten verder want er waren nog zoveel kinderen waaraan dit grote nieuws verteld moest worden. Ook de grotere kinderen waren razend enthousiast en dankten ons ook al zingend. ZOOO MOOI om te horen en te zien. Aan een aantal docenten werden we voorgesteld. Oa.een Juf die muziekles gaf, Ms. Katherine uit Hong Kong. Verder wordt er nog gebouwd aan een nieuw muziek lokaal en een lokaal voor handvaardigheid. Maar datmoet binnenkort klaar zijn.
Kinderen van de staatsscholen in de omgeving, waar het onderwijs niveau lager ligt, krijgen hier Engelse- en computerles. Ook aan volwassenen uit de buurt wordt er bijles gegeven in het Engels.
Nadat we de lokalen hadden bekeken, werden we meegenomen naar een open plek waar een Highschool gebouwd gaat worden. Ze hoopten op een financiele bijdragen van een aantal landen zoals oa. Korea en Japan die ook aan de andere school hebben meegeholpen. Op dat moment fietsen een aantal kinderen langs en Sister Ann vertelde dat dit kinderen waren die uit een heel arme gezinnen kwamen en dat de orde van de PBVM waar zij van was, deze kinderen de gelegenheid gaf om te leren, ze hadden allemaal een een uniform, een fiets, omdat ze dagelijks best wel een lange afstand af moesten leggen, onderdak in een Hostel waarook voor eten werd gezorgd. De jongens en de meisjes wonen hier wel appart. Deze kinderen kunnen over een tijdje naar de High School als ze deze school afgerond hebben, zodat ook deze kinderen een kans krijgen in de maatschapij. Ik vroeg hoe de kinderen worden geselecteerd om te mogen leren. Er word gekozen door te kijken welke kinderen het armst zijn. Onderweg terug naar het hoofgebouw vertelden ze dat er ook nog een kleine school in ander dorp, in Dey Lo stond, die ook bij deze school hoorde. Ze vonden dat we ook deze school moesten zien. Natuurlijk wilden we ook daar wel een kijkje nemen. De Tuk Tuk werd weer besteld, het was de zelfde man die ons ook gebracht had. Sister Ann en Mr. Chat gingen met ons mee. Het ging over rodewegen die nu gelukkig droog waren, maar nu een en al stof was. Na ca 10 min. kwamen we bij een kleine school met twee verdiepingen. Hier was Ms.Sela de coördinator. Wij schatten haar op niet meer dan 18 jaar. Een pittige tante die van aanpakken weet en Sister Lissy, ook een zuster van de PBVM en Ms. Katerine waren hier aanwezig. Omdat dit bij de zelfde school hoort, gaan de docenten op en neer van de ene naar de andere school. Op elke verdieping waren twee lokalen. Mr Chat verteld ons onderweg dat hij hier nu met onze hulp dan ook de grond van de speelplaats kon verbeteren. Er stonden een glijbaan, een schommel en vier wippen. Maar de kinderen konden er alleen spelen als het droog was en dat kwam in de regentijd (mei t/m oktober) niet zo heel vaak voor. Op deze school zaten heel veel kinderen uit arme gezinnen of kinderen zonder ouders. Hier word je dus echt even met beide benen op de grond gezet. Die oogjes, ….je hebt even het gevoel dat ze dwarsdoor je heen kijken….niet te geloven, hoe graag had ik ze meegenomen. Ik had niet gedacht dat dit zoveel met me zou doen en moest dan ook even afhaken. Van Sisiter Ann kreeg ik een zakdoekje en ze zei, geeft niets, neem de tijd. Dit zakdoekje mocht ik houden als aandenken aan haar. Wat een lief mens. Ze vond het heel bijzonder, beiden de zelfde naam en dezelfde leeftijd. Sister Ann begeleide ons naar de lokalen om de kinderen te vertellen dat ze over een poosje altijd op de speeltoestellen konden spelen. Jeee…ook hier een reactie waar je kippenvel van kreeg. In een van de lokalen stond een verhuisdoos van ons zelf met heel veel speelgoed erin. Niemand hoeft zich af te vragen of de spullen die jullie in Nederland hebben geschonken goed zijn aangekomen. We weten het nu zeker. Op heel veel scholen wordt er dankbaar gebruik van gemaakt. Tewijl wij door de school gingen, heeft Mr. Chat met de chauffeur van de Tuk Tuk staan praten en verteld waarom wij hier waren. En tot onze grote verbazing vertelde hij dat hij het verhaal kende van het ongeluk van Rico. Wat is de wereld toch klein, ook hier in Cambodja. We hebben gezien hoe er voor de kinderen werd gekookt en ze gezamelijk gingen eten. Twee keer per dag kregen de kinderen hier eten. `s Morgens ontbijt en `s middags een lunch. Fijn om te zien dat er zo goed voor ze wordt gezorgd. We werden weer terug verwacht op school waar een heerlijke lunch voor ons geserveerd stond. De man van de Tuk Tuk al die tijd op ons heeft staan wachten bracht ons weer terug naar het hotel, waar we hem hebben gesproken over het feit dat hij van het verhaal van Rico wist. Hij vertelde dat hij vlak bij het tentenkamp woonde en altijd de helikopters zag opstijgen en landen. We konden hem ten alle tijd bellen en hij zou ons terug brengen naar de plek waar het tentenkamp was geweest. Hoe vriendelijk!! Henk had met Mr. Chat afgesproken dat hij samen met Pater Quyen vanavond bij ons in het hotel zou komen om samen met ons te eten en dan verder overleg te plegen.
Na nog een flinke wandeling en een lekkere douche, even pauze. Dan om kwart voor zeven ariveerden de beiden mannen. We hebben de dag nog eens doorgenomen en gezegd dat wij het een fantastiche dag gevonden hadden. We vroegen hoe hij dacht om de plaats te vebeteren waar de speeltoestellen stonden. Dit wilden hij doen door er heel veel strandzand opte laten brengen. Dit is snel weer droog en de kinderen kunnen zich niet bezeren. Slim bedacht. We werden uitgenodigd voor de officiele opening van het hele scholencomplex, de “Xavier Jesuieten school”, op zaterdag 2 november. Wat geweldig nietwaar? We afgesproken dat we as. maandag weer naar school gaan.